Ο υπολογισμός ογδόντα χρόνων ζωής ενός συγγραφέα θα μπορούσε άνετα να γεμίσει δυο και τρεις χιλιάδες σελίδες, Όλα αυτά δε –όλα όσα έζησε, διάβασε, ένιωσε, σκέφτηκε, φαντάστηκε– έχουν συνάφεια με το έργο του. Αυτά είναι το κελάρι της κουζίνας του. Αλλά, όπως σ’ ένα μυθιστόρημα πρέπει να διαλέξεις ποια γεγονότα θα αποδώσουν καλύτερα την ιστορία που θέλεις να πεις, έτσι και στο Με τα χέρια σταυρωμένα η Αθηνά Κακούρη, επιλέγοντας, μιλά με σύντομα και ζουμερά κεφάλαια για εκείνα που θεωρεί ότι κυρίως την έκαναν να γράψει όσα γράφει και όπως τα γράφει, με την ελπίδα πως θα κάνει «μέσα από το ακύμαντο και αχανές πέλαγος του παγωμένου παρελθόντος χρόνου, κάτι να σαλέψει και ν’ ανασάνει. Ναύτη, καλέ ναύτη, ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»
Το βιβλίο Ο χρόνος πάλι είναι ένα παιχνίδι αυτοβιογραφίας: η συγγραφέας περιηγείται στη ζωή της· η μυθοπλασία συγχέεται με την πραγματικότητα, όσα συνέβησαν συγχέονται με όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, με όσα θα ήταν ωραίο να συμβούν· «αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ζωή, θα γινόμουν…».
Το βιβλίο αυτό –τα απομνημονεύματα ενός ανθρώπου που έζησε «έναν αστερισμό από γεγονότα»– είναι άλλοτε κοινωνική ιστορία, άλλοτε λογοτεχνική κριτική, άλλοτε ταξιδιωτική πεζογραφία· η καταγραφή μιας προσωπικής φιλοσοφίας για την ύπαρξη και για το γράψιμο, για τη ζωή στη μεγαλούπολη, για την αποτυχία του έρωτα, για τον Σαίξπηρ, για το δίκιο του Κερένσκυ έναντι των μπολσεβίκων, για τους αγώνες της Φόρμουλα 1 και για τις τηγανητές πατάτες. Στις σελίδες του Ο χρόνος πάλι –που μπορούν να διαβαστούν σε τυχαία σειρά– οι στιγμές ξεδιπλώνονται σαν χάρτης· τα λογοτεχνικά τοπία είναι τοπία της ψυχής. Στα περιθώρια σημειώνονται παρατηρήσεις και ερωτήματα για την ποίηση, την πολιτική, τη φιλία, την αγάπη, την απώλεια· για την αρρώστια και τον θάνατο· για το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις την απελπισία στην πιο ακλόνητη ελπίδα. Ανάμεσα σε όσα έφερε το πέρασμα του χρόνου –του χρόνου που σε βλάπτει «μόνο αν είσαι τυρί…»– είναι μια υπέροχη παιδική ηλικία, μια νεότητα που παρατράβηξε, μια εξέγερση που δεν τελείωσε ποτέ.
Το Ο χρόνος πάλι αποτελεί μια επινοημένη βιογραφία· προπάντων, είναι ένα έργο τιμής στα βιβλία, για το πώς η ανάγνωση μπορεί να σώσει τη ζωή σου.
«Καμιά φορά, το πρώτο πρόσωπο, η φωνή του αφηγητή, η φαινομενικά άδολη κι αθώα, είναι παραπλανητική? κόλπο, ξεγέλασμα. Ο συγγραφέας παίζει το παιχνίδι της βιογραφίας χρησιμοποιώντας ένα σωρό απεικάσματα...»
Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, έζησε τις ζωές που εξιστορεί σ’ αυτό το βιβλίο.
Το βιβλίο αυτό –τα απομνημονεύματα ενός ανθρώπου που έζησε «έναν αστερισμό από γεγονότα»– είναι άλλοτε κοινωνική ιστορία, άλλοτε λογοτεχνική κριτική, άλλοτε ταξιδιωτική πεζογραφία· η καταγραφή μιας προσωπικής φιλοσοφίας για την ύπαρξη και για το γράψιμο, για τη ζωή στη μεγαλούπολη, για την αποτυχία του έρωτα, για τον Σαίξπηρ, για το δίκιο του Κερένσκυ έναντι των μπολσεβίκων, για τους αγώνες της Φόρμουλα 1 και για τις τηγανητές πατάτες. Στις σελίδες του Ο χρόνος πάλι –που μπορούν να διαβαστούν σε τυχαία σειρά– οι στιγμές ξεδιπλώνονται σαν χάρτης· τα λογοτεχνικά τοπία είναι τοπία της ψυχής. Στα περιθώρια σημειώνονται παρατηρήσεις και ερωτήματα για την ποίηση, την πολιτική, τη φιλία, την αγάπη, την απώλεια· για την αρρώστια και τον θάνατο· για το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις την απελπισία στην πιο ακλόνητη ελπίδα. Ανάμεσα σε όσα έφερε το πέρασμα του χρόνου –του χρόνου που σε βλάπτει «μόνο αν είσαι τυρί…»– είναι μια υπέροχη παιδική ηλικία, μια νεότητα που παρατράβηξε, μια εξέγερση που δεν τελείωσε ποτέ.
Το Ο χρόνος πάλι αποτελεί μια επινοημένη βιογραφία· προπάντων, είναι ένα έργο τιμής στα βιβλία, για το πώς η ανάγνωση μπορεί να σώσει τη ζωή σου.
«Καμιά φορά, το πρώτο πρόσωπο, η φωνή του αφηγητή, η φαινομενικά άδολη κι αθώα, είναι παραπλανητική? κόλπο, ξεγέλασμα. Ο συγγραφέας παίζει το παιχνίδι της βιογραφίας χρησιμοποιώντας ένα σωρό απεικάσματα...»
Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, έζησε τις ζωές που εξιστορεί σ’ αυτό το βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου